“Sometimes the things we can’t change end up changing us.” -The air I breathe
Minder en minder plaatste ik hier stukjes. Ik deed het altijd graag en waarschijnlijk zal ik het in de toekomst ook wel weer doen, maar op het moment doe ik het weinig en daar is een reden voor. Ik had dit bericht al veel eerder willen schrijven en plaatsen, maar helaas kon ik dat toen nog niet.
Less and less did I blog here. I used to enjoy it and I probably will in the future, but at the moment not so much. I’ve wanted to write this message a long time ago, but unfortunately wasn’t able to.
Minder en minder plaatste ik hier stukjes. Ik deed het altijd graag en waarschijnlijk zal ik het in de toekomst ook wel weer doen, maar op het moment doe ik het weinig en daar is een reden voor. Ik had dit bericht al veel eerder willen schrijven en plaatsen, maar helaas kon ik dat toen nog niet.
Less and less did I blog here. I used to enjoy it and I probably will in the future, but at the moment not so much. I’ve wanted to write this message a long time ago, but unfortunately wasn’t able to.
I'm Sorry, originally uploaded by DutchAstrid.
Misschien heb ik mensen onbedoeld teleurgesteld of te kort gedaan de afgelopen twee en een half jaar. Die kans zit er dik in. Daarom schrijf ik nu dit stuk. Het verraderlijke van een schildklierziekte is dat je het niet direct aan iemands neus ziet en dat geldt voor veel meer chronische ziekten. Je ziet de mensen vaak ook alleen als ze zich goed voelen en dat levert het vertekende beeld op dat chronisch-ziek-zijn niet-echt-ziek-zijn betekent. Wat het voor mij betekent, is dat ik er zo goed mogelijk mee probeer te leven en daarom niet continue etaleer dat mij iets mankeert. Mocht je meer willen lezen over chronisch-ziek-zijn, dan verwijs ik je graag door naar de goede website Onzichtbaar Ziek. En dan nu mijn verhaaltje, want wat mankeert dat kind nu eigenlijk?
It is possible that I disappointed people unintentionally or let them down in the last two and a half years. That is the main reason for me to write this piece. The treacherousness of a thyroid illness and many more chronic diseases is its invisibility. You can’t tell a person is ill when you see them. In fact you usually see them when they are feeling well and that distorts the picture. For me, I try to live with it as good as I can and as a result don’t showcase my ailments. However, it might shed some light so here’s my little story.
Gedurende 2010 voelde ik me vaak vermoeid en over het algemeen ongezellig. Ik dacht dat het door mijn nieuwe baan kwam en deed het daarmee af, maar ik was ook best wel vaak ziek. Daarnaast was ik van kacheltje in een ontzettende koukleum veranderd. Door mijn bloeddonorschap kwam ik er achter dat ik verhoogde bloeddruk had. Ook dit gooide ik op stress en vermoeidheid, onderwijs weet je wel. Ik begon met hardlopen om mijn conditie te verbeteren. Na drie maanden kon ik nog steeds geen vijf minuten achter elkaar hollen en dat klopt niet. Het heeft nog tot de kerstvakantie geduurd, voordat ik eindelijk naar de dokter ging.
Throughout 2010 I often felt fatigued and not like good company. I had a new job and I thought that was the reason, but I was also quite often ill. The wood stove I used to be had turned into a shivering icicle. By being a blood donor I found out my blood pressure was elevated, and again I blamed stress and weariness. Being a teacher and all that. I started to run in an attempt to improve my fitness, but after three months I still couldn’t run for five minutes and that just ain’t right. It took me till the Christmas Holidays before I finally went to see a doctor.
Begin 2011 hoorde ik van mijn huisarts dat ik een verminderde schildklierfunctie heb en waarschijnlijk al een tijdje. Hij vermoedde een keelontsteking die naar mijn schildklier was overgestoken. Ik kreeg Thyrax -vervangend schildklierhormoon- mee en moest herstellen.
At the beginning of 2011 my G.P. told me I had an under-active thyroid function and most likely for a while already. He believed an inflammation of the throat to have crossed over to my thyroid, causing trouble. I was to take Thyrax -substitute thyroid hormone- and get better over time.
Rond mei 2011 ging het heel goed met mij. Ik had energie voor twee en was heel blij dat ik de Thyrax mocht afbouwen, maar vanaf het moment dat ik minderde ging ik me ontzettend slecht voelen. Slechter dan in december. En moe. Zo ontzettend moe. En moedeloos. Wat is dit toch?!
Around May 2011 I was doing a-okay. Energy for two and very happy for being allowed to reduce my intake of Thyrax, but from the day I took less Thyrax I started to feel awful. Worse than December. And tired. Exhausted. And discouraged. What is this?!
Uit het bloedwerk bleek ook dat mijn Thyraxdosering omhoog moest. Pas in augustus 2011 werd duidelijk dat ik een auto-immuunziekte heb: de ziekte van Hashimoto. Mijn afweersysteem ziet mijn schildkliercellen als niet-lichaamseigen cellen en valt ze daarom aan. Het gevolg: je kunt minder schildklierhormoon produceren en op de lange termijn stopt je schildklier zelfs helemaal hormoon aan te maken. Zonder dit hormoon kunnen je lichaamscellen geen energie aanmaken en daardoor heeft Hashimoto invloed op de alle lichaamsfuncties; dus stofwisseling, weerstand, hersenfuncties, hormonenhuishouding, huid en haar, echt alles!
The blood works showed I needed to up my dose of Thyrax. At last in August 2011 I was diagnosed with Hashimoto’s Disease; an autoimmune illness. My immune system attacks my thyroid cells, which causes me to produce less and less thyroid hormone until the production stops in the end. We need this hormone to produce energy in our body cells. It influences all body functions such as metabolism, the immune system, brain functions, the endocrine system, hair and skin condition, really everything!
Ondertussen deed ik gewoon mijn werk. Tijdens de zomervakantie had ik rustig aan gedaan, waardoor ik niet door had hoe slecht mijn energieniveau eigenlijk was. Ik wilde het ook eigenlijk niet weten. En ik compenseerde de vermoeidheid door bijna geen sociale dingen meer te doen. Ik vermeed feestjes, de Stitch&Bitchbijeenkomsten, zelfs familie. “Laat mij maar even lekker alleen zijn,” “Ik ga vanavond lekker vroeg naar bed, daar knap ik vast van op!” of “Ik ben toch niet zo gezellig nu, volgende keer ik ben ik er weer bij.” En ik vond het alleen zijn heerlijk, want ik had ook echt geen energie.
In the meantime I was doing my job. During the summer holidays I had taken things slow and I hadn’t really noticed how bad my energy level was. Actually, I didn’t want to know. And I compensated my fatigue by skipping out on the social world. I avoided parties, Stitch & Bitch meetings, even family. “No, just let me be,” “I’ll turn in early tonight, then I’ll feel better!” or “I’m not that good company right now, I’ll join you next time.” And I loved being solitary, because I truly didn’t have any energy.
Maar de diagnose “U bent chronisch ziek en zal de rest van uw leven deze medicijnen nodig hebben.” kwam zo aan de start van het nieuwe schooljaar toch best wel hard binnen. Ik heb de maand september nog doorgeploeterd, toen was de maat vol en ben ik met ziekteverlof gegaan.
But at the start of a new school year, the diagnosis “you have a chronic disease and you will need these medications for the rest of your life.” hit me smack on the nose. I ploughed on through September and then I had to take on sick leave.
Naast kou, moe en verminderde weerstand had ik ook last van verminderde geheugenfunctie, warrigheid, weinig geduld en een kort lontje, slecht concentratievermogen en ik voelde me ontzettend treurig. De huisarts verwees me door naar een eerstelijnspsycholoog om depressie uit te sluiten en de diagnose te verwerken.
Besides being cold, wiped out, and having reduced resilience I was also suffering from being a bird-brain by having diminished memory function, a bad temper and not so much patience, a dreadful non-ability to focus, and I was feeling slightly depressed. My G.P. referred me to a psychologist to rule out depression and help me process the diagnosis.
December 2011 was ik eindelijk goed ingeregeld met Thyrax, maar het heeft nog wel tot juni 2012 geduurd voordat ik weer echt hersteld was en met een redelijk normaal energieniveau kon functioneren. In de tussentijd ben ik -zonder gekke dingen te doen- zeven kilo aangekomen. Nu -oktober 2012- merk ik dat ik heel langzaam weer een beetje begin af te vallen. Ik sport nog niet, maar ik hoop dat wel weer te kunnen doen. Voor nu wil ik vooral normaal in mijn baan kunnen functioneren en dat lukt nu net. Helaas kost sporten me nu nog teveel energie. Ik word er letterlijk ziek van en daar heeft niemand wat aan.
By December 2011 I was finally on the right amount of medication, but it took me till June 2012 before I was properly healed and had a reasonable level of energy. Meanwhile I gained -and I didn’t do anything silly- seven kilos. Now -October 2012- I am slowly losing weight again. I am not running yet, or participating in any other sport, but I hope I will be able again soon. For now I just want to do my job and I can just manage to. Sports just take too much at the moment, it literally makes me ill and that is of no use for anyone.
Gelukkig kan ik nog wel breien, al ging dat een tijdje trager en was kant soms wat lastig. Tegen de koude handjes heb ik voor mezelf destijds een paar wantjes ontworpen. Het Engelstalige patroon daarvoor kun je hier op Ravelry vinden.
Luckily, I am still capable of knitting, although I was a bit slower and lace was sometimes too difficult. To fight the cold I designed myself some fingerless mittens. You can find the pattern here on Ravelry.
It is possible that I disappointed people unintentionally or let them down in the last two and a half years. That is the main reason for me to write this piece. The treacherousness of a thyroid illness and many more chronic diseases is its invisibility. You can’t tell a person is ill when you see them. In fact you usually see them when they are feeling well and that distorts the picture. For me, I try to live with it as good as I can and as a result don’t showcase my ailments. However, it might shed some light so here’s my little story.
Gedurende 2010 voelde ik me vaak vermoeid en over het algemeen ongezellig. Ik dacht dat het door mijn nieuwe baan kwam en deed het daarmee af, maar ik was ook best wel vaak ziek. Daarnaast was ik van kacheltje in een ontzettende koukleum veranderd. Door mijn bloeddonorschap kwam ik er achter dat ik verhoogde bloeddruk had. Ook dit gooide ik op stress en vermoeidheid, onderwijs weet je wel. Ik begon met hardlopen om mijn conditie te verbeteren. Na drie maanden kon ik nog steeds geen vijf minuten achter elkaar hollen en dat klopt niet. Het heeft nog tot de kerstvakantie geduurd, voordat ik eindelijk naar de dokter ging.
Throughout 2010 I often felt fatigued and not like good company. I had a new job and I thought that was the reason, but I was also quite often ill. The wood stove I used to be had turned into a shivering icicle. By being a blood donor I found out my blood pressure was elevated, and again I blamed stress and weariness. Being a teacher and all that. I started to run in an attempt to improve my fitness, but after three months I still couldn’t run for five minutes and that just ain’t right. It took me till the Christmas Holidays before I finally went to see a doctor.
Begin 2011 hoorde ik van mijn huisarts dat ik een verminderde schildklierfunctie heb en waarschijnlijk al een tijdje. Hij vermoedde een keelontsteking die naar mijn schildklier was overgestoken. Ik kreeg Thyrax -vervangend schildklierhormoon- mee en moest herstellen.
At the beginning of 2011 my G.P. told me I had an under-active thyroid function and most likely for a while already. He believed an inflammation of the throat to have crossed over to my thyroid, causing trouble. I was to take Thyrax -substitute thyroid hormone- and get better over time.
Not looking ill at all! -Summer 2011, originally uploaded by DutchAstrid.
Rond mei 2011 ging het heel goed met mij. Ik had energie voor twee en was heel blij dat ik de Thyrax mocht afbouwen, maar vanaf het moment dat ik minderde ging ik me ontzettend slecht voelen. Slechter dan in december. En moe. Zo ontzettend moe. En moedeloos. Wat is dit toch?!
Around May 2011 I was doing a-okay. Energy for two and very happy for being allowed to reduce my intake of Thyrax, but from the day I took less Thyrax I started to feel awful. Worse than December. And tired. Exhausted. And discouraged. What is this?!
Uit het bloedwerk bleek ook dat mijn Thyraxdosering omhoog moest. Pas in augustus 2011 werd duidelijk dat ik een auto-immuunziekte heb: de ziekte van Hashimoto. Mijn afweersysteem ziet mijn schildkliercellen als niet-lichaamseigen cellen en valt ze daarom aan. Het gevolg: je kunt minder schildklierhormoon produceren en op de lange termijn stopt je schildklier zelfs helemaal hormoon aan te maken. Zonder dit hormoon kunnen je lichaamscellen geen energie aanmaken en daardoor heeft Hashimoto invloed op de alle lichaamsfuncties; dus stofwisseling, weerstand, hersenfuncties, hormonenhuishouding, huid en haar, echt alles!
The blood works showed I needed to up my dose of Thyrax. At last in August 2011 I was diagnosed with Hashimoto’s Disease; an autoimmune illness. My immune system attacks my thyroid cells, which causes me to produce less and less thyroid hormone until the production stops in the end. We need this hormone to produce energy in our body cells. It influences all body functions such as metabolism, the immune system, brain functions, the endocrine system, hair and skin condition, really everything!
Ondertussen deed ik gewoon mijn werk. Tijdens de zomervakantie had ik rustig aan gedaan, waardoor ik niet door had hoe slecht mijn energieniveau eigenlijk was. Ik wilde het ook eigenlijk niet weten. En ik compenseerde de vermoeidheid door bijna geen sociale dingen meer te doen. Ik vermeed feestjes, de Stitch&Bitchbijeenkomsten, zelfs familie. “Laat mij maar even lekker alleen zijn,” “Ik ga vanavond lekker vroeg naar bed, daar knap ik vast van op!” of “Ik ben toch niet zo gezellig nu, volgende keer ik ben ik er weer bij.” En ik vond het alleen zijn heerlijk, want ik had ook echt geen energie.
In the meantime I was doing my job. During the summer holidays I had taken things slow and I hadn’t really noticed how bad my energy level was. Actually, I didn’t want to know. And I compensated my fatigue by skipping out on the social world. I avoided parties, Stitch & Bitch meetings, even family. “No, just let me be,” “I’ll turn in early tonight, then I’ll feel better!” or “I’m not that good company right now, I’ll join you next time.” And I loved being solitary, because I truly didn’t have any energy.
Three and a Half Little Pills, originally uploaded by DutchAstrid.
Maar de diagnose “U bent chronisch ziek en zal de rest van uw leven deze medicijnen nodig hebben.” kwam zo aan de start van het nieuwe schooljaar toch best wel hard binnen. Ik heb de maand september nog doorgeploeterd, toen was de maat vol en ben ik met ziekteverlof gegaan.
But at the start of a new school year, the diagnosis “you have a chronic disease and you will need these medications for the rest of your life.” hit me smack on the nose. I ploughed on through September and then I had to take on sick leave.
Naast kou, moe en verminderde weerstand had ik ook last van verminderde geheugenfunctie, warrigheid, weinig geduld en een kort lontje, slecht concentratievermogen en ik voelde me ontzettend treurig. De huisarts verwees me door naar een eerstelijnspsycholoog om depressie uit te sluiten en de diagnose te verwerken.
Besides being cold, wiped out, and having reduced resilience I was also suffering from being a bird-brain by having diminished memory function, a bad temper and not so much patience, a dreadful non-ability to focus, and I was feeling slightly depressed. My G.P. referred me to a psychologist to rule out depression and help me process the diagnosis.
December 2011 was ik eindelijk goed ingeregeld met Thyrax, maar het heeft nog wel tot juni 2012 geduurd voordat ik weer echt hersteld was en met een redelijk normaal energieniveau kon functioneren. In de tussentijd ben ik -zonder gekke dingen te doen- zeven kilo aangekomen. Nu -oktober 2012- merk ik dat ik heel langzaam weer een beetje begin af te vallen. Ik sport nog niet, maar ik hoop dat wel weer te kunnen doen. Voor nu wil ik vooral normaal in mijn baan kunnen functioneren en dat lukt nu net. Helaas kost sporten me nu nog teveel energie. Ik word er letterlijk ziek van en daar heeft niemand wat aan.
By December 2011 I was finally on the right amount of medication, but it took me till June 2012 before I was properly healed and had a reasonable level of energy. Meanwhile I gained -and I didn’t do anything silly- seven kilos. Now -October 2012- I am slowly losing weight again. I am not running yet, or participating in any other sport, but I hope I will be able again soon. For now I just want to do my job and I can just manage to. Sports just take too much at the moment, it literally makes me ill and that is of no use for anyone.
Gelukkig kan ik nog wel breien, al ging dat een tijdje trager en was kant soms wat lastig. Tegen de koude handjes heb ik voor mezelf destijds een paar wantjes ontworpen. Het Engelstalige patroon daarvoor kun je hier op Ravelry vinden.
Luckily, I am still capable of knitting, although I was a bit slower and lace was sometimes too difficult. To fight the cold I designed myself some fingerless mittens. You can find the pattern here on Ravelry.
ik ben trots op je...het is een heel verhaal...
ReplyDeletedikke knuffel....je moeder.
Heel goed van je dat je dit allemaal opgeschreven hebt.
ReplyDeleteDuidelijk en best wel herkenbaar voor mij als R.A. mens.
Gelukkig dat je je werk wel kan doen en het prachtige breien.
Groeten ELza.