Freezing Fingers Warm Wrists

“Sometimes the things we can’t change end up changing us.” -The air I breathe

Minder en minder plaatste ik hier stukjes. Ik deed het altijd graag en waarschijnlijk zal ik het in de toekomst ook wel weer doen, maar op het moment doe ik het weinig en daar is een reden voor. Ik had dit bericht al veel eerder willen schrijven en plaatsen, maar helaas kon ik dat toen nog niet.

Less and less did I blog here. I used to enjoy it and I probably will in the future, but at the moment not so much. I’ve wanted to write this message a long time ago, but unfortunately wasn’t able to.

 
I'm Sorry, originally uploaded by DutchAstrid.

Misschien heb ik mensen onbedoeld teleurgesteld of te kort gedaan de afgelopen twee en een half jaar. Die kans zit er dik in. Daarom schrijf ik nu dit stuk. Het verraderlijke van een schildklierziekte is dat je het niet direct aan iemands neus ziet en dat geldt voor veel meer chronische ziekten. Je ziet de mensen vaak ook alleen als ze zich goed voelen en dat levert het vertekende beeld op dat chronisch-ziek-zijn niet-echt-ziek-zijn betekent.  Wat het voor mij betekent, is dat ik er zo goed mogelijk mee probeer te leven en daarom niet continue etaleer dat mij iets mankeert. Mocht je meer willen lezen over chronisch-ziek-zijn, dan verwijs ik je graag door naar de goede website Onzichtbaar Ziek. En dan nu mijn verhaaltje, want wat mankeert dat kind nu eigenlijk?

It is possible that I disappointed people unintentionally or let them down in the last two and a half years. That is the main reason for me to write this piece. The treacherousness of a thyroid illness and many more chronic diseases is its invisibility. You can’t tell a person is ill when you see them. In fact you usually see them when they are feeling well and that distorts the picture. For me, I try to live with it as good as I can and as a result don’t showcase my ailments. However, it might shed some light so here’s my little story.